مقدار باسوادی در آذربایجان شرقی پایین تر از میانگین کشوری است - تور ایتالیا ارزان

جعفر پاشایی روز پنجشنبه، 25 شهریور ماه در جلسه شورای پشتیبانی نهضت سوادآموزی استان اظهار کرد: بر اساس سرشماری سال 1390، شاخص باسوادی آذربایجان شرقی معادل 92.1 درصد بوده که چهار درصد پایین تر از میانگین کشوری است و این رقم با برنامه ریزی های اجرا شده از سال 92 جهش یافته و در آخرین ارزیابی وزارت آموزش و پرورش تنها 0.2 درصد با میانگین کشوری فاصله داریم.

وی ادامه داد: در امسال دو هدف عمده برای رسیدن به عددی بالاتر از میانگین کشوری در شاخص باسوادی و کیفیت بخشی به فرایند آموزش در دستور کار اداره کل آموزش و پرورش استان قرار گرفته است که با همدلی و هماهنگی مطلوب اعضای شورای پشتیبانی از نهضت سوادآموزی، به حصول این منظره اطمینان داریم.

مدیرکل امور اجتماعی و فرهنگی استانداری آذربایجان شرقی هم در این جلسه فعال کردن کلیه ظرفیت ها را برای ریشه کن کردن بی سوادی در استان ضروری خواند و بر نقش کانونی و محوری تعلیم و تربیت در دستیابی به توسعه پایدار تاکید نمود و استفاده از ظرفیت سازمان های مردم نهاد و کنشگران مدنی در موضوع شناسایی افراد بی سواد و راهنمایی آنها به مراکز آموزشی را یکی از ضرورت های ارتقای سطح سوادآموزی دانست.

بدر شکوهی اظهار کرد: تهیه بانک اطلاعاتی از افراد لازم التعلیم استان که بتواند حتی در صورت مهاجرت و جابجایی آدرس، آموزشیاران نهضت را برای تحت پوشش قرار دادن آنها کمک رساند، باید در دستور کار نهضت سوادآموزی استان قرار بگیرد.

وی با اشاره به اینکه توجه ویژه به سوادآموزی و افزایش دسترسی به خدمات آموزشی، از دستاوردهای گران سنگ انقلاب اسلامی است، اضافه کرد: از بدو پیروزی انقلاب اسلامی تا به امروز شاخص باسوادی از حدود 42 درصد به بالای 96 درصد در سطح کشور رسیده است و کشور ما در این زمینه با بسکمک از کشورهای پیشرفته و پیشرفته برابری می نماید.

معاون سوادآموزی آموزش و پرورش آذربایجان شرقی هم گفت: در سال 95، حدود 141 هزار نفر در استان اظهار بی سواد بودند که در سایه اقدامات گسترده و زحمات کلیه دستگاه ها، 41 هزار نفر طی سال های اخیر توانستند، مدرک قبولی در آزمون های سوادآموزی دریافت کند.

به گزارش خبرنگاران، به نقل از روابط عمومی آموزش و پرورش آذربایجان شرقی، اسفندیار صادقی اظهار کرد: یکی از مسائل جدی برای ریشه کنی کامل بی سوادی در سطح استان عدم مراجعه افراد به جای مانده به مراکز آموزشی و جابجایی و مهاجرت بخش قابل توجهی از این افراد است که شناسایی و ارائه خدمات آموزشی به آنها را سخت ساخته است.