قیمت چای دا هونگ پائو، 30 برابر معادل وزنش به طلاست! - تور ایتالیا ارزان

فردی ثروتمند در سال 2002 حدود 180 هزار یوآن (تقریبا 28 هزار دلار) به ازای تنها 20 گرم از چای افسانه ایِ دا هونگ پائو پرداخت کرد. این رقم در کشوری که سنت چای خوری سابقه ای بیش از 1500 سال در آن داشته و تقریبا هیچ رقیبی در دنیا ندارد، باز هم بسیار بالا است.

ارزش چای اصل دا هونگ پائو با طلا برابری نمی کند، بلکه از آن هم بیشتر و 30 برابر معادل وزنش به طلا است! به عبارت بهتر، هر گرم چای دا هونگ پائو حدود 1400 دلار (چهار میلیون و هفتصد و شصت هزار تومان) قیمت دارد. بدین ترتیب برای سفارش یک قوری چای دا هونگ پائو باید 10 هزار دلار خرج کرد.

نسل ها است که ژیائو هوئی در مزارع کشت چای در فوجیان در جنوب چین فعالیت می نماید. او می گوید:

این چای مناسب گداها است، اما هزینه آن را فقط شخص امپراتور می تواند پرداخت کند. ژیائو و اعضای خانواده اش در مزارع چای در وایشان کار می نمایند. آن ها چون پدران خود به کوه ها می روند تا بتوانند این چای خدایی را پیدا نمایند.

وایشان، از دیرباز در کشت چای بسیار فعال بوده و مزارع این منطقه معروفیت بین المللی دارند. امروزه تقریبا بیشتر مغازه های منطقه یک میز مخصوص برای رسم کونگ فو چای دارند تا افراد بتوانند به سلیقه خود برگ چای مورد نظر را انتخاب نمایند. کارکنان نیز اغلب با حرکاتی خاص چای را برای آن ها سرو می نمایند.

چای دا هونگ پائو چندان هم گران نیست و می توان یک کیلو از آن را 100 دلار خرید، اما مسئله این است که چون چای اصل دا هونگ پائو تنها از چند درخت خاص و قدیمی گرفته می گردد، به همین علت چای اصل تا این مقدار گران است و هر کسی نمی تواند آن را خریداری کند.

در واقع از آنجایی که تعداد درختان کهن دا هونگ پائو کم است، قیمت چای اصل گرفته شده از این درختان نیز نجومی است. در چین، افراد زیادی برای چای پول خرج می نمایند و بیشتر آن ها دوست دارند که در صورت امکان از چای اصل دا هونگ پائو استفاده نمایند.

این فقط چینی ها نیستند که از ارزش چای دا هونگ پائو آگاه اند. در سال 1849 میلادی، یک گیاه شناس بریتانیایی به نام رابرت فرچون تحت یک برنامه جاسوس صنعتی - کشاورزیِ کمپانی هند شرقی و طی یک ماموریت مخفی به کوه های وایشان رفت.

بریتانیایی ها که آن سال ها شیفته چای شده بودند، علاوه بر خرید چای، ابریشم و ظروف چینی نیز از آن ها می خریدند. اما بریتانیایی ها با سیاست های خود علاقه نداشتند که خود چای را بخرند و برای آن هزینه نمایند. به همین علت، آن ها بذر گیاهان با ارزش را می خریدند و سپس خودشان آن را پرورش می دادند. اگر بریتانیا می توانست آن گیاه را در هند پرورش دهد، بنابراین وابستگی هند به چین کمتر می شد.

اما بذرهایی که جاسوس بریتانیایی از گوانجو همراه خود آورده بود، جوانه نداد. از طرف دیگر، چای بومی هندوستان هم نمی توانست جایگزین خوبی برای آن چای باشد.

فرچون تصمیم گرفت تا با تغییر قیافه به چین برود، اما چینی های آن موقع از خارجی خوب استقبال نمی کردند. فرچون یک خدمتکار استخدام و وی را راهی چین کرد.

فرچون تمام فوت و فن کار را از بر شد و سپس بذر دا هونگ پائو را به هند برد. پس از ترکیب شدن آن چای با چای بومی هند، صنعتی در این کشور شکل گرفت که امروزه میلیاردها دلار ارزش دارد.

درختان اصلی دا هونگ پائو در زمین های مجاور معبدی می روید که از سوی دولت نظارت و مدیریت می گردد. فراوری چای از این درختان نیز به شدت کنترل شد و تنها سالی چند صد گرم چای فراوری می شد. شاید جالب باشد، اما آن درخت ها تا همین سال های اخیر هم به وسیله نیروهای ارتش پاسبانی می شدند.

اما دیگر در سال های اخیر برداشت محصولی در کار نخواهد بود. این درختان کهن و البته ارزشمند آخرین بار در سال 2005 نتیجه دادند و دیگر هیچگاه چای نخواهند داد. چایی که از قبل انبار شده حالا ارزشی معادل الماس دارد.