چرا متد اکتینگ سینمای مدرن را نابود می کند؟ (بهانه ای برای رفتارهای عجیب بازیگران سر صحنه) - تور ایتالیا ارزان

این به اصطلاح متد در دهه های 30 و 40 در نیویورک از طریق اعضای کلیدی گروه تیاتر (The Group Theatre)، از جمله سنفورد مایزنر، استلا آدلر و لی استراسبرگ که تفکر خود را بر اساس نظریه کنستانتین استانیسلاوسکی درباره سیستم استوار کردند، آغاز شد. سیستم، درست مانند متد، رویکردی برای آموزش بازیگرانی بود که بر هنر تجربه کردن تمرکز داشت، با تأکید بر بازیگرانی که تجربیات زیسته شان را به شخصیت هایشان منتقل می کردند و به آن ها کمک می کرد تا واکنش طبیعی تری به موقعیت های خاص نشان دهند.

همان طور که سیستم محبوب تر شد و بازیگران متعهد شدند که راه های پیچیده تری برای اثبات خود به عنوان هنرمند بیابند، متد به لطف افرادی مانند جیمز دین، مارلون براندو و داستین هافمن به جهان آمد. اگرچه تکنیک های این بازیگران آن هایی نبود که کنستانتین استانیسلاوسکی بیان کرده بود، در عوض متد به چیزی تبدیل شده بود که بازیگران آن را تعهد 24 ساعته زندگی به جای کاراکتری که قرار بود نقشش را بازی کنند می دانستند. آن ها یک تجربه زیسته را منتقل نمی کردند، بلکه از نظر احساسی به کاراکتری تبدیل می شدند که تنها از راه عذاب روحی و جسمی می توانست استخراج شود.

مفهوم هنرمند رنج دیده که مدت هاست به فراموشی سپرده شده، در طول تاریخ بشر وجود داشته است، از روان پریشی ونسان ون گوگ گرفته تا مسائل سلامت روانی کرت کوبین، رهبر سابق گروه نیروانا، تا جایی که برخی اکنون به اشتباه این شکل از شکنجه شدن را آرمانی جلوه می دهند.

البته کسی مجبور نیست برای مآغازیت بخشیدن به خلاقیت یا کار خود، رنج بکشد، هرچند با نگاهی به سینما، هرگونه طزر تفکر خلاف این ادعا بخشوده نخواهد شد. برای دستیابی به حقیقتی عمیق تر در اجرا، افرادی مانند دنیل دی لوئیس خواستند در حالی که نقش یک مرد معلول را در پای چپ من (My Left Foot) بازی می کرد با قاشق به او غذا داده شود و جیم کری تمام عوامل فیلم مرد روی ماه (The Man on the Moon) را به بهانه تسخیر شدن از طریق روح اندی کافمن عذاب داد.

بی شماری از این قبیل داستان ها در سراسر سینمای معاصر وجود دارد که شامل داستان هایی مانند گری اولدمن، لئوناردو دی کاپریو و تام هنکس می شود، با بازیگرانی که ظاهرا سعی می کنند برای جلب تحسین منتقدان و دریافت جایزه بهترین بازیگر مرد اسکار از یکدیگر پیشی بگیرند. صرف نظر از اینکه هر یک از این اجراها چقدر خوب هستند، چنین بازیگرانی به طور مداوم دلخواه جشنواره های جایزه بده ای هستند که احساس می کنند یک دستاورد مهم بازیگری با درد و رنج برابر است.

آیا متد اکتینگ یک موفقیت در اجرا و هنر است یا واقعا بی فایده است. رفتار پوسیده افرادی مانند جرد لتو در صحنه فیلم برداری جوخه انتحار که به سرعت به استانداردی برای اجراهای با کیفیت در هالیوود تبدیل شد، به عنوان شکلی مآغاز برای دسترسی به اجرای عمیق تر پذیرفته شده است. همان طور که این بازیگر به تازگی به اینترتینمنت ویکلی گفت: من یک هنرمند هستم. اگر کار خطرناکی انجام دهم و شما آن را دوست ندارید، هیچ اهمیتی ندارد.

در عوض، طبق صحبت جرد لتو، به نظر می رسد که متد اکتینگ فقط تمرینی از خودپسندی است و هالیوود هم به دروغ رنج مساوی با کیفیت است بهای زیادی می بخشد. به این ترتیب، افرادی مانند گری اولدمن، کریستین بیل و لئوناردو دی کاپریو همچنان در پی عذاب جسمی و روحی خواهند بود و در عین حال سلامتی گروه خود را مختل می کنند، همه هم به نام متد.

می توان به چند روش مختلف بر بازیگری تسلط یافت و سینمای عامه پسند نباید روش های دیگر را نادیده بگیرد. همان طور که لارنس اولیویه بزرگ سر صحنه فیلم ماراتن من (Marathon Man) به داستین هافمن گفت: پسر عزیزم، چرا فقط بازیگری را امتحان نمی کنی؟ خیلی راحت تر است.

منبع: farout magazine