هواپیماهای آینده چه شکلی خواهند بود؟، عکس - تور ایتالیا ارزان

طراحی هواپیماهای تجاری در 60 سال گذشته تغییر چندانی ننموده است و هواپیماهای مدرنی نظیر بوئینگ 787 و ایرباس آ-350 همان شکل کلی هواپیماهایی همانند بوئینگ 707 و داگلاس دی سی-8 را دارند که در اواخر دهه 1950 ساخته می شدند.

یکی از دلایل تغییر نکردن طراحی هواپیماها این است که حمل و نقل هوایی تجاری، ایمنی پروازها را در اولویت قرار می دهد و راهکار های آزمایش شده بر نوآوری هایی که تجربه شان را در عمل پس نداده اند ترجیح دارند. در نتیجه شکل ظاهری هواپیماها تا حدود زیادی ثابت مانده است، ولو اینکه مواردی نظیر مواد سازنده بدنه یا طراحی موتورها تغییراتی نموده باشند.

با این حال اکنون صنعت هواپیمایی به دلایل زیست محیطی تحت فشار است تا دنبال راه هایی برای کاهش انتشار کربن باشد و به همین دلیل مدیران آن می گویند احتمالا زمان آن فرا رسیده است که چیزهای نوی را امتحان نمایند.

یکی از پیشنهادات در زمینه تغییر شکل ظاهری هواپیماها، طراحی بال یکپارچه با بدنه است. این شکل نو با تغییراتی مختصر شبیه به طراحی مورد استفاده در هواپیماهای نظامی مانند بمب افکن بی-2 است

شرکت های بزرگی نظیر بوئینگ و ایرباس در حال کلنجار رفتن با این طراحی هستند و یک شرکت نو به نام جت زیرو (JetZero) مستقر در کالیفرنیا نیز هدف بلندپروازانه ای را برای فراوری یک هواپیما با بال های ترکیبی در سال 2030 معین نموده است.

تام اولری، مدیرعامل این شرکت، به شبکه سی ان ان می گوید: ما متعهد به حرکت به سمت ساخت جت های بزرگ بدون آلایندگی هستیم. بدنه این هواپیماهای نو می توانند تا 50 درصد سوخت و آلایندگی کمتری ایجاد کند. در مقایسه با آنچه صنعت هوایی به آن عادت نموده است، این یک جهش خیره نماینده به جلو به شمار می رود.

با این وجود باید در عمل دید که آیا کاهش 50 درصدی مصرف سوخت واقعا امکان پذیر است یا نه. ناسا و ایرباس، که هر دو هدفی مشابه را دنبال می نمایند، کاهشی کمتر و در حد 20 درصد را برای هواپیماهای نو در دست طراحی خود ذکر کردند. این در حالی است که نیروی هوایی ایالات متحده می گوید یک هواپیمای بال تلفیقی با بدنه می تواند بازده آیرودینامیکی را حداقل 30 درصد نسبت به تانکر و هواپیماهای نیروی هوایی فعلی بهبود بخشد.

مفهوم بال های یکپارچه با بدنه ایده بسیار نوی نیست و اولین کوشش ها برای ساخت هواپیماهایی با این طراحی به اواخر دهه 1920 در آلمان برمی گردد. هواپیماهایی آزمایشی با این طراحی به صورت محدود در سال 1947 فراوری شدند و الهام بخش طراحی بمب افکن های بی-2 در دهه 90 میلادی قرار گرفتند.

ناسا می گوید این طراحی نو به بهینه تر شدن مصرف سوخت یاری نموده و فضای خالی بیشتری را در بخش مرکزی بدنه هواپیما ایجاد می نماید. آژانس فضایی آمریکا پیشتر چنین طرحی را در یک سری هواپیماهای آزمایشی بدون سرنشین خود به نام ایکس-48 امتحان نموده است.

هواپیمای آزمایشی ایکس-48 ناسا

تصور می گردد هواپیماهایی با چنین شکل، طول بالی کمی بیشتر از یک بوئینگ 747 داشته باشند و بتوانند همانند هواپیماهای ترابری معمولی از ترمینال های فرودگاه های تجاری بلند شوند.

پیکربندی این هواپیماها به نحوی است که بدنه استوانه ای شکل آنها تغییر خواهد نمود و برای مثال به جای یک راهرو با دو ردیف صندلی، هواپیماها می توانند بسته به نوع خود 15 یا 20 ردیف صندلی داشته باشند.

جت زیرو گفته است که می خواهد به طور همزمان یک هواپیمای مسافربری، یک هواپیمای باری و یک هواپیمای سوخت رسان را با روش نو توسعه دهد.

مدیرعامل این شرکت گفته است در حال حاضر با خطوط هوایی بزرگ دنیا در تماس هستند، هرچند هنوز سفارشی را برای هواپیماهای نو خود دریافت ننموده اند. این در حالی است که نیروی هوایی ایالات متحده به تازگی 235 میلیون دلار به این شرکت برای توسعه روش نو اعطا نموده است.

کارشناسان می گویند این پروژه دستاوردهایی امیدبخش داشته است، با این وجود موانع متعددی بر سر اجرایی شدن ایده هواپیمای مسافربری با بال های یکپارچه با بدنه وجود دارد.

ترکیب پیچیدگی های آیرودینامیکی برای طراحی، همزمان با چالش های نظارتی و چگونگی تطبیق فراوری نهایی با فرودگاه ها از مشکلاتی به شمار می روند که سازندگان این هواپیماها باید برای آنها راهکار هایی پیدا نمایند.

5858