خبرنگاران دهه پنجاه، خود را کارمند نمی دانستند - تور ایتالیا ارزان

این روزنامه نگار پیشکسوت در گفت وگو با ایرنا|، از رسانه های دهه پنجاه یاد کرد:در آن سال ها، رسانه ها کم بود و در نتیجه رقابت سختی وجود داشت. روزنامه ها محدود به دوسه عنوانِ اطلاعات و کیهان و آیندگان بودند. خبرگزاری هم، تنها پارس بود که عموما کارش در انتشار اخبار رسمی خلاصه شده بود. در نتیجه نبض اخبار روز مملکت در دست رسانه های خصوصی بود که با هم رقابت داشتند.

او درباره چگونگی اداره این روزنامه ها گفت: رسانه باید از بودجه خودش ارتزاق کند پس باید روی شمارگان خود حساب کند. هرچه آن بالاتر رفت، آگهی دهنده ها بیشتر می شوند و سود افزایش می یابد. همچنین هرچه شمارگان بیشتر شود، از محل تک فروشی شود بیشتری نصیب خواهد کرد. با این حساب، در آن زمان، رقابت رسانه ها یعنی اطلاعات و کیهان، روزبه روز شدیدتر می شد. حتی خبرنگاران هم درآمد خود را معلولی از شمارگان می دیدند. من این را در سال هایی که در اطلاعات بودم، دیدم اما وقتی به رادیوتلویزیون رفتم، دیگر رقابتی ندیدم چون آنجا بودجه دولتی داشت و نگرانی نداشت. حالا هم در کشورهای دیگر، مطبوعاتِ قَدَر، چون متعلق به بخش خصوصی هستند همیشه با هم رقابت می کنند.

این روزنامه نگار پیشکسوت، درباره سبک زندگی خبرنگاران در دهه پنجاه اعلام نمود: آن سال ها، کسی دنبال این کار می آمد که عاشق نوشتن بود. او روزنامه را اداره فرض نمی کرد و خود را کارمند نمی دانست. خودِ من وقتی در کنکور دانشگاه تهران شرکت کردم، هم در دانشکده حقوق پذیرفته شدم و هم دانشکده ادبیات. به دانشکده حقوق رفتم اما وقتی شنیدم رشته روزنامه نگاری در دانشکده ادبیات راه اندازی شده، انصراف دادم و به آنجا رفتم. با اینکه جزء سی وسه نفری بودم که به رشته حقوق راه یافته بودم و مناصبی در انتظارم بود چون عاشق این حرفه بودم.

او رقابت میان رسانه ها را تشریح کرد و گفت: در آن برهه، وقتی خبرنگاری، خبر دستِ اولی پیدا می کرد، می آمد و آن را در با شادی تحریریه اعلام می کرد و همه شاد می شدند که روزنامه شان، فردا یک خبر اختصاصی خواهد داشت. هنوز هم آن لحظه ها از خاطرم نرفته است چون می دیدم که چقدر برای کارِ خبرنگار ارزش قائل می شد. جز این، خبرنگاران، کم توقع بودند. زندگی شان ساده بود اما حالا در پی ارتقای سریع سطح زندگی خود هستند.

بهزادی به این روزهای رسانه های ایران هم اشاره کرد: ولی متاسفانه امروز ارزش کار از بین رفته است. شاید چون رسانه های دولتی بیشتر از خصوصی ها شده اند. رسانه هایی که مدیران آنها اصلا نمی دانند که این کار عشق و هنر است و می خواهند با قواعد اداری و سازمانی، رسانه را مدیریت کنند. این در شرایطی است که همین روزها و در آستانه روز خبرنگار، یک روزنامه در حال تعطیلی است. پرسش اینجاست که چرا باید یک نهاد دولتی، رسانه داشته باشد که اساسا کارش کمک رسانی در مواقع بحران است و حالا که مدیران آن سازمان عوض شده اند، یک شبه تصمیم به انحلال گرفته اند که نتیجه آن، بیکاری تعدادی خبرنگار و روزنامه نگار است. این نتیجه وفور رسانه های دولتی است.