مجری شدم تا حال مردم را خوب کنم - تور ایتالیا ارزان

به نظر می رسد عملکرد قابل توجه بیشتر بازیگرانی که وارد عرصه اجرا شدند، باعث شده این موضوع پذیرفته گردد اما درباره خوانندگان و اهالی موسیقی هنوز این اتفاق نیفتاده و تجربه های انگشت شماری که خواننده ها در زمینه اجرا داشته اند، احتیاج به چکش کاری بیشتری دارد. یکی از این تجربیات که به اذعان کارشناسان و بینندگان تلویزیون قابل قبول بود، حضور رضا صادقی به عنوان مجری برنامه نوروزترین نوروز در شب های آخر سال 1399 و روز تحویل سال 1400 بود. این خواننده و آهنگساز صاحب نام در این برنامه حضور گرمی داشت و به نظر می رسد توانست رضایت مخاطبان شبکه پنج را برآورده کند. با او درباره این تجربه تازه صحبت کردیم و البته گفت وگوی مان به جاهای دیگری هم کشیده شد.

شما پیش از این هم پیشنهاد اجرای تلویزیونی داشته اید ولی تا به امروز قبول ننموده بودید. چرا پیشنهادهای قبلی را رد کردید اما این پیشنهاد را پذیرفتید؟

پیشنهادهای قبلی ای که داشتم، احساس می کردم خیلی رضا صادقی محور است؛ یعنی یک رضا صادقی باید آن وسط قرار بگیرد و بقیه اتفاقات حول و حوش او رخ دهد. این نوع در مرکز بودن زیاد برایم جذاب نیست، این که یک چهره، محور کار باشد و بود و نبود بقیه عناصر علی السویه باشد. من عموما آدمی هستم که دوست دارم کار تیمی کنم. وقتی برای اجرای برنامه نوروزترین نوروز با کارگردان و تهیه نماینده برنامه صحبت کردیم، حرف از کار گروهی بود و این که همه قرار است در کنار هم یک اتفاق خوب پیش بیاورند؛ ضمن این که اصلا ابتدا قرار بود به عنوان مهمان برنامه حضور داشته باشم اما بعد بحث اجرا پیش آمد. احساس کردم رضا صادقی ای که روزی فیلم سینمایی بازی کرد، روزی تنظیم کرد، روزی آهنگسازی کرد و... چرا این تجربه را به خودش اضافه نکند و خودش را در اجرا محک نزند؟

چطور شد از مهمان برنامه به مجری برنامه تبدیل شدید؟

من نمی خواستم در برنامه عید حضور داشته باشم، چون تصمیم داشتم مثل هر سال در کنار خانواده ام باشم. دوستان خیلی لطف داشتند و گفتند یک سال حال مردم خوب نبوده و تو هم مدت زیادی است که در تلویزیون حضور نداشتی، شاید باعث شوی برای چند لحظه حال بیننده ها بهتر گردد. به دیده منت و با کمال افتخار پذیرفتم و مردم هم لطف کردند و دیدند.

صحبت اجرا بود ولی خیلی جدی نبود و شک داشتم چه تصمیمی بگیرم. آخرین لحظه قبل از آغاز برنامه هم گفتم نه اما شد دیگر.

روز اول اجرا برایتان چطور بود؟ از همان نخستین برنامه با بقیه هماهنگ بودید؟

آن قدر بچه ها هوایم را داشتند که اصلا احساس نکردم اتفاق عجیب و غریب و سختی است. این ربطی به توانایی من نداشت و به دلیل همراهی دیگران با من بود. از نگاه تصویربردارها، سردبیر و همراهی کارگردان و ... همه داشتند این حمایت را از من انجام می دادند. چیز دیگری که باعث ساده تر شدن ماجرا شد، این بود که من آنجا مجری نبودم و خودم بودم. در نتیجه کار سختی نبود. همان طور که بعضی ها پرسیدند بازی در فیلم سینمایی سخت نبود؟ گفتم من فیلم بازی نکردم، خودم بودم و نقش خودم را بازی کردم. این برایم مهم است که هر جایی قرار بگیرم، ادای کسی را درنیاورم و خودم باشم. این باعث شده کمتر اذیت شوم.

در بعضی از بخش های برنامه تنها اجرا می کردید و در تعدادی از بخش ها همراه با دو مجری دیگر. این شیوه از قبل طراحی شده بود؟

وحید رونقی و محیا اسناوندی به من لطف داشتند و من از آنها خواسته بودم که این اتفاق بیفتد. گفتم فن کار شما را بلد نیستم و ممکن است گفت وگوی من در حضور شما، چون از جهان شما اطلاعی ندارم، باعث برهم زدن تعادل شما شوم. در نتیجه اجازه بدهید در بعضی بخش ها خبط و خطایم را خودم داشته باشم و خدای ننموده به گردن شما نیفتد. محبت کردند و پذیرفتند و خیلی مرا هدایت کردند. همه داشتند به من انرژی می دادند و دست همه شان را می بوسم. طوری همه چیز را برایم سهل و روان کردند که حتی در حد یک ثانیه هم اضطراب نداشتم و کاملا حس می کردم در خانه خودم نشسته ام. بچه های دکور هم خیلی به من لطف داشتند؛ چون صحنه دو تا پله داشت و شب اول که دیدند من از این پله ها سخت بالا می روم، برایم یک رمپ قابل انتقال درست کردند؛ یعنی وقتی می خواستم پایین بروم رمپ را می گذاشتند، می رفتم دوباره برمی داشتند. این کار وظیفه شان نبود و با قلب شان انجام دادند.

نگران واکنش منفی بقیه مجریان تلویزیون نبودید؟

صدا و سیما مجریان بسیار قدرتمندی دارد و چه دو همکارم در نوروزترین نوروز و چه بقیه مجریان مانند احسان علیخانی، علی ضیاء و... در حدی کار می نمایند که من اصلا به خودم اجازه نمی دهم بگویم در جایگاه اجرا وارد شده ام. چون بیشتر مجریان دوستم بودند، می دانستم که اتفاق بدی نمی افتد و آنها هم می دانند که رضا به چیزی که خدا به او داده، راضی و قانع است و احتیاجی ندارد مثلا جایگاهی در عرصه اجرا کسب کند.

این طور که پیداست، قصد ادامه دادن اجرا را ندارید؟

بله، بعد از فیلم بی خداحافظی هم یک بار صحبت بازی شد، گفتم من یک مهمانی خوب آمدم و این مهمانی خوب را با خاطره خوش با خودم می برم. دیگر میزبانی اش نمی کنم. شاید در آینده در بخش خصوصی برنامه ای داشته باشم که آنجا هم یک گفت وگوی خودمانی باشد، نه این که مجری یک تاک شو باشم. در این برنامه هم دوست داشتم صحبتم با هنرمندی که مهمان برنامه است مثل همواره نباشد. چه می خوری، کجا رفتی، عید را چطور می گذرانی، کودکی ات چطور بوده و... .سعی کردم حرف های جذاب، دلنشین و خودمانی تر بزنم. هنرمندان فرصت ندارند وگرنه دوست دارند به مردم بگویند که ما هم مثل شما زندگی معمولی ای داریم.

گفت وگو با کدام یک از مهمانان برنامه نوروزترین نوروز را بیشتر دوست داشتید؟

همه مهمانان را خیلی دوست داشتم ولی از گفت وگو با محمدرضا هدایتی، محمدرضا علیمردانی و محمد معتمدی بیشتر لذت بردم. گفت وگو با علی اوجی و نرگس محمدی هم برایم جذاب بود چون گفت وگو داشت خانوادگی می شد و حیف شد زمان کمی داشتیم.

تعدادی از فعالان اجتماعی و نیکوکاران هم مهمان نوروزترین نوروز شدند. این تجربه را چطور دیدید؟

راستش را بخواهید یکی از مشکلاتم با دوستان همین بود. یعنی من می گفتم دوست ندارم از آدم ها اطلاعات بگیریم. اگر یک خیر به برنامه می آید، ما باید کاری کنیم که بیننده برود جست وجو کند که این آدم چه کارهایی نموده. یعنی من بیشتر باید از این که این آدم چه کسی است و از معمولی بودن و عادی بودن او صحبت کنم. بعد مردم بروند کارهای غیرمعمولش را ببینند. به نظرم مردم نسبت به این چیزها نوعی دافعه دارند که یک نفر را بیاوری، بگویی تو خیلی خوبی، تو خیلی کارت درست است، دمت گرم و...

شنیدیم که جایگاه اجرای شما راحت نبوده، اما آن قدر تجربه حضور در برنامه را دوست داشته اید که گفتید حتی دلم برای کمردرد نشستن روی این جایگاه هم تنگ می گردد.

(خنده) از همان روز اول این جایگاه اذیتم می کرد و روی آن کمردرد عجیبی داشتم، ولی می دیدم همه بچه ها آن قدر درگیر هستند که دیگر دلم نیامد بگویم جایگاه را عوض کنید. آخر هم دیدم خوب شد نگفتم و حتی دلم برای کمردرد روزهای اجرای برنامه تنگ شد.

بخش های مختلف برنامه را چطور ارزیابی می کنید؟ اتفاقات تازه ای مانند اجرای گروه کر و...

حضور گروه کر بسیار عالی و یک اتفاق شیرین و دلچسب بود و از همه بچه ها تشکر می کنم. مدیریت شبکه پنج هم هوشمندانه برای اولین بار فضای حضور گروه کر متشکل از خانم ها و آقایان را فراهم کرد تا این بچه ها دیده شوند. خیلی این اتفاق را دوست داشتم و از آن مهم تر، بودنشان کنار صحنه جذاب بود و به من دلگرمی می داد، چون همه جوان و باانرژی بودند و از صحبت کردن با آنها حظ بردم.

این تجربه برایتان چه تفاوتی با کارهای هنری پیش از این داشت؟

ما کارهای تصویری مانند کلیپ و... انجام داده ایم، ولی خب زمانش خیلی محدودتر است. در این برنامه به عینه می دیدم تصویربردار، صدابردار، نورپرداز و... زانویشان دیگر یاری ایستادن نمی کرد. و من شرمسار بودم، به خودم می گفتم بیخیال، الان روی مبل نشستی، می خواهی بگویی کمرم درد می نماید؟ (خنده) بنشین حرف نزن، ببین اینها دارند چه کار می نمایند. دم تک تکشان گرم.

به تازگی آلبوم حواست به من باشه را منتشر نموده اید که ظاهرا پرفروش ترین آلبوم سال شده است.

بله خدا منت سرم گذاشت که تا قبل از انتها سال 1399 این آلبوم را منتشر کردم. البته تصمیم نداشتم فعلا آن را منتشر کنم و حدود دو سال داشتم روی آن کار می کردم. فکر می کردم الان زمان انتشارش نیست، اما یکی از دوستانم گفت چرا فکر می کنی الان زمانش نیست؟ اتفاقا الان وقتی است که مردم بنشینند و فارغ از این که ریتم های تند بشنوند، کمی احساساتی و منقلب شوند. خدا را شکر تیم خوبی همراهم بود و به عنوان پرفروش ترین آلبوم سال معرفی گردید که برایم اتفاق بسیار دلچسبی بود. ولی در کل به نظرم هر صدایی از جهان اگر در آن عشق نباشد، فقط سر و صداست. در برنامه نوروزترین نوروز هم همین رخ داد و آدم های با عشقی در این برنامه بودند که هر صدا و تصویری از آنها منتشر شد، چون عشق داشت، دیده شد. اگر غیر از این بود، حتی اگر معلق هم می زدم، کسی نگاه نمی کرد. (خنده)

ابتدای سال گذشته، تک آهنگ یه چیزی میشه دیگه مورد استقبال مردم واقع شد، سال جاری هم چنین شگفتانه ای دارید؟

ان شاءا... . البته امیدوارم سال جاری به جایی برسیم که ماجرای کرونا کمی سبک تر گردد، هر چند با توجه به سفرهای نوروزی به نظر نمی آید این اتفاق بیفتد. اما حتما به فراوری چنین قطعاتی فکر می کنم و تمام ذهنیتم این است که چه کاری از دستم بر می آید. روزهای اولی که کرونا وارد ایران شده بود، خیلی فضای ملتهب و شلوغی بود. دخترم تیارا گفت بابا یعنی همه ما می میریم؟ آن روز احساس کردم که الان من باید بلند شوم و کاری کنم. به خودم گفتم رضا تا حالا هر چه خواندی دمت گرم، بگذار کنار. الان بسم ا... ، هر کاری بلدی بکن که این بچه ها این حس را داشته باشند که باید زندگی کنیم و برای زندگی بجنگیم. من بهترین دوستم را در سال 99 از دست دادم، ولی رفتن علی انصاریان به من زندگی بیشتر یاد داد. به علی حسودی ام شد؛ این که تو از جهان بروی و مردم از تو خنده به یاد داشته باشند، اتفاق ویژه ای است. از هیچ چیز دیگری از تو نگویند، از فوتبال، سینما و... نگویند، فقط بگویند می خندید. این به نظرم درس زندگی است که خدا می خواست به خیلی هایمان یاد بدهد. برای لبخند مردمم کوششم را می کنم، مثل آغاز سال جاری و اجرای تلویزیونی که با قلبم گفتم حتی اگر مردم چند ثانیه با دیدن من لبخند روی لبشان بیاید، به دیده منت هستم. در سال 1400 هم تمام سعی ام را می کنم و همه حرف ها را به جان می خرم تا مردم آرامش داشته باشند. چون بچه های خودم کنار همین مردم زندگی می نمایند و امیدوارم که توانایی این کار را داشته باشم. از دوستانی که باعث شدند آغاز سال جاری را چند روز در کنار مردم باشم، تشکر می کنم.

چیز دیگری هست که بخواهید درباره آن صحبت کنید؟

مردم این روزها هر مدلی که بخواهید به رسانه دسترسی دارند. اینترنت، شبکه های اجتماعی و... در اختیارشان است اما من امیدوارم تلویزیون در این دوره کمی به مردم نزدیک تر از قبل گردد. در این روزهای سخت همه مشغول کوشش هستند، در هنر تصویر و برای ساخت همین برنامه ها چند نفر بر اثر کرونا فوت کردند؟ یک مقدار در سال 1400 توجه بیشتری داشته باشند تا وقتی یک پدر خسته، مستأصل و خدایی نانموده ناامید به خانه می آید و در اندیشه فرداست، وقتی تلویزیون را روشن می نماید حس بدی بهش دست ندهد. منظورم این است که در انتخاب جزئیات مثل بعضی کارشناس ها دقت نمایند. حداقلش این است که کارشناسی که می آید، خودش هم میوه و گوشت و مرغ نخورده باشد و بعد به من بگوید نخور. این تلویزیون متعلق به یک ملت است و خوب نیست که چیزی که مال خودمان است، به سوژه تبدیل گردد. مثل این است که برادر یا خواهر آدم سوژه خنده فامیل گردد. امیدوارم همه چیز خوب پیش برود و سال جاری هم کرونا کمتر گردد و خدا یاری کند سخت تر از این نگردد.

منبع: محمد وفایی - خبرنگار / ضمیمه قاب کوچک روزنامه خبرنگاران